واقعاْ اتفاق افتاد!
تو؛
ناگهان آمدی،
اتفاقی ماندی،
اتفاقی حرف زدی،
اتفاقی قول دادی،
اتفاقی دوست داشتی،
اتفاقی گُمم کردی ،
اما "واقعاً "رفتی !
من؛
به گاه آنجا بودم که آمدی،
واقعاً ماندنت را پذیرفتم،
واقعاً حرف هایت را شنیدم،
واقعاً قول دادم،
واقعاً دوست داشتنت را باور کردم،
واقعاً گُم شدم،
اما "اتفاقی" فراموشت کردم!!!
پ.ن. اتفاقی این بار "پ.ن." ندارد!
پ.ن. "واقعا ً " از "اتفاق" بدم می آید!!
پ.ن. آهای......... با توأم، دیکته ام خوب شده؟!!!؟
زیباترین روزهایمان را هنوز ندیده ایم،
زیرا زیباترین واژه ها را هنوز برایت نگفته ام...!
تا بعدی بهتر...