مرا دردی ست اندر دل، که گر گویم زبان سوزد
و گر پنهان کنم ترسم، که مغز استخوان سوزد
نمی دونستم سوختن مغز استخوان بهتر از اینه که حرفاتو به زبون بیاری و زبونت بسوزه...
خدایا !
سنگ، چه ظاهر مهربونی داره...
چرا ؟
و کور شوم اگر بعد از این چشمانم بخندند...
و لال شوم اگر بعد از این حرف های دلم را بر زبان بیاورم...
و دستانم بشکند اگر بعد از این به کسی دست دوستی بدهم...
و دلم... و دلم ویران شود اگر بعد از این شاد شود...
پ.ن. ...
پ.ن. خدایا شکرت... واسه این همه اشک بی وقفه...
پ.ن. مامان: ندا... شنبه باید بریم دکتر...
من: من نمی یام... دیگه هیچ جا نمی یام...!
پ.ن. بابا: ندا... وقتی با دایی صحبت می کردم، همش صحبت شما بود...
من: از این حرف بدم می یاد... دیگه نگید...!
پ.ن. مریم ؟! فرناز از کجا فهمید حال من بد ِ ؟! اما تو به این نزدیکی، نفهمیدی؟!
پ.ن. اینجا نمی شود به کسی نزدیک شد....... آدم ها از دور دوست داشتنی ترند........!
پ.ن. بی آنکه بیندیشیم، هر چه می خواهیم، بر زبان می آوریم، بی آنکه بدانیم
زبانمان چه سوراخی می سازد در دل دیگری
و گاه پر می کنیم، عمق سوراخ را، با ببخشیدهای پی در پی
بی آنکه بدانیم
سوراخ، سوراخ است
سوراخ، پر شدنی نیست
سوراخ، پوشیدنی نیست
سوراخ، دوختنی نیست
سوراخ، سوراخ است...
پ.ن. سخت نگیرید...! با خودم بودم...
پ.ن. چقدر از اشک های مامانم این روزها می ترسم... چطوری بگم نگرانم نباشه؟؟؟
تا بعدی بهتر.